Kto orzeka o potrzebie leczenia uzdrowiskowego?
O potrzebie leczenia balneoklimatycznego w zasadzie orzeka lekarz lecznictwa otwartego — rejonowy, zakładowy, pod którego opieką znajduje się chory. W przypadkach istnienia u pacjenta wskazań na leczenie uzdrowiskowe wystawia on specjalną kartę badań. Kartę taką może również wypełnić lekarz szpitalny na podstawie dłuższej obserwacji szpitalnej chorego. Jest on uprawniony do wypisania wniosku zarówno na ogólne leczenie sanatoryjne, specjalistyczne, jak i na rehabilitację w warunkach uzdrowiskowych.
Kartę badania, wystawioną przez lekarza lecznictwa otwartego, uzupełnia niekiedy poradnia specjalistyczna dodatkowym orzeczeniem. Dotyczy to zwłaszcza tych chorych, którzy mają być skierowani do sanatoriów profilowanych, np. typu reumatycznego. W przypadku schorzeń tego typu poradnia specjalistyczna może sama wystąpić z wnioskiem o leczenie uzdrowiskowe.
Obowiązek i prawo kwalifikowania chorych na leczenie balneoklimatyczne przez lekarza lecznictwa otwartego uzasadnione są jego znajomością stanu zdrowia pacjenta, znajomością środowiska pracy i warunków życia. Przeprowadzona organizacja lecznictwa otwartego, wprowadzająca rejonizację chorych w ośrodkach zdrowia, utworzenie ambulatoriów przyzakładowych, obowiązek prowadzenia kartotek chorych pozwalają na zebranie dokładnych danych o bieżącym stanie zdrowia pacjenta, o przebiegu istniejących i przebytych chorób oraz ich leczeniu. Badania dodatkowe, orzeczenia poradni specjalistycznych, wypisy z kart szpitalnych umożliwiają
lekarzowi otwartej opieki zdrowotnej pełną ocenę potrzeby leczenia balneoklimatycznego.
Chorzy niekiedy starają się wpłynąć na decyzję lekarza. Sugerują skierowanie w przypadkach, gdy leczenie uzdrowiskowe jest niecelowe, a nawet gdy istnieją przeciwwskazania, wybierają miejscowość uzdrowiskową, która ich zdaniem jest najodpowiedniejsza. Na tym tle powstają konflikty między chorym a lekarzem. Czytelnicy muszą zdawać sobie sprawę, że decyzja lekarza jest zgodna z ustalonymi naukowo wskazaniami oraz z profilem leczniczym uzdrowisk. Na przykład w uzdrowisku Szczawno leczy się dychawicę oskrzelową, nie leczy się natomiast duszności czy przewlekłych nieżytów oskrzeli, spowodowanych zaburzeniami w krążeniu. Lekarz, wystawiający kartę badania, nie określa zresztą, do którego uzdrowiska chory powinien być skierowany, a podaje jedynie typ uzdrowiska, np. dla leczenia chorób serca, dróg moczowych, cukrzycy itp. Innymi słowy informuje lekarza konsultanta, który wyznaczać ma choremu uzdrowisko i rodzaj skierowania (sanatoryjne, ambulatoryjne) o potrzebie leczenia podstawowej choroby pacjenta. Często bowiem się zdarza, że głównej chorobie towarzyszą także inne i lekarz konsultant, nie badając chorego, mógłby mieć' trudności z wyborem właściwego uzdrowiska.